Menu
- Aktualności
- Wydarzenia
- Oneg Szabat
- Zbiory
- Nauka
- Wystawy
- Edukacja
- Wydawnictwo
- Genealogia
- O Instytucie
- Księgarnia na Tłomackiem
- Kwartalnik Historii Żydów
Film będzie można obejrzeć pod tym linkiem.
Cykl jest kontynuacją wspólnego projektu Filmoteki Narodowej – Instytutu Audiowizualnego i Żydowskiego Instytutu Historycznego, zapoczątkowanego w 2018 roku, podczas którego w warszawskim kinie Iluzjon pokazywane były filmy w jidysz z okresu międzywojennego. Projekcje każdorazowo poprzedzone były prelekcjami specjalistek i specjalistów z ŻIH i FINA.
Mir kumen on (1936) przedstawia życie codzienne Sanatorium im. Włodzimierza Medema w podwarszawskim Miedzeszynie, stosowane tam nowatorskie metody wychowawcze i lecznicze. W latach 1926–1939 leczyło się w nim prawie 10 000 zagrożonych gruźlicą dzieci z ubogich robotniczych rodzin żydowskich. W 1942 roku pracownicy i podopieczni sanatorium zostali przewiezieni do obozu zagłady w Treblince.
W momencie realizacji Mir kumen on Aleksander Ford miał 27 lat. Całość zdjęć wykonano latem 1935 roku. W filmie nie występują profesjonalni aktorzy, jest pełen autentyzmu i stanowi rzadki obraz prawdziwego życia żydowskich dzieci w przedwojennej Polsce. Producentem Mir kumen on było Stowarzyszenie Sanatorium Dziecka im. Włodzimierza Medema, a współfinansowała go żydowska socjalistyczna partia Bund. Film miał wspierać zbiórkę pieniędzy na leczenie dzieci.
Film prezentuje m.in. nowoczesne metody leczenia stosowane w sanatorium, ale ma też jasną wymowę ideową: jest apelem o solidarność (klasową) i tolerancję (narodową). Oskarżenia o promowanie komunizmu, wsparte antysemicką nagonką sprawiły, że Mir kumen on stał się w Polsce ofiarą cenzury.
Ostatecznie film nie został dopuszczony do dystrybucji kinowej i wyświetlany był tylko podczas tajnych projekcji oraz zamkniętych pokazach prasowych. Pracownikom Sanatorium wywieźli kopię Mir kumen on do Francji. Pierwszy pokaz filmu zatytułowanego Nous arrivons (My przychodzimy) odbył się w marcu 1936 roku w paryskiej Salle Pleyel, a słowo wstępne wygłosił Luis Buñuel. To właśnie z Francji, od Serge’a Bromberga (francuski popularyzator kina niemego, nazywany Indianą Jonesem zaginionych filmów, założyciel Lobster Films, gość specjalny 16. edycji Święta Niemego Kina) i Léi Minczeles (inicjatorka projektu z francuskiego Medem Center) wypłynęła inicjatywa, aby dzieło Forda odnowić i przywrócić międzynarodowej publiczności.
Uwaga! Niestety z powodu ograniczenia terytorialnego licencji film będzie dostępny tylko na terenie Polski.
Przywrócenie filmu było możliwe dzięki wspólnemu projektowi Filmoteki Narodowej – Instytutu Audiowizualnego, The Museum of Modern Art, Deutsche Kinemathek oraz Lobster Films.