Wydawnictwo

Jakub Józef Frank (1726–1791) był założycielem potężnego ruchu, najpierw w judaizmie, później w chrześcijaństwie, zwanego od jego nazwiska frankizmem. Jego stronnicy uważali go za następcę przywódców największego żydowskiego poruszenia mesjańskiego w dziejach: Sabataja Cwi i Baruchji Ruso. Wychowany w środowisku sefardyjskim na Wołoszczyźnie, skupił wokół siebie setki polskich i bałkańskich żydów i poprowadził ich do kolejnej kampanii mesjańskiej, której kulminacją były dwie publiczne dysputy z rabinami – w Kamieńcu Podolskim (1757) i Lwowie (1759). Kilka miesięcy później setki sekciarzy z Rzeczypospolitej i Bałkanów przyjęły gromadnie chrzest w polskim Kościele rzymskokatolickim, a sam Frank został w niejasnych okolicznościach osadzony na 13 lat w klasztorze jasnogórskim w Częstochowie. Neofici frankistowscy, którzy zajęli godne miejsce w społeczeństwie polskim, zachowali po chrzcie swoją mesjańską i judeochrześcijańską tożsamość, i przekazywali ją potomkom. Dowodem tego są Słowa Pańskie Jakuba Franka zebrane w tej książce, przez pokolenia przepisywane i studiowane w środowiskach postfrankistowskich jako starannie strzeżony depozyt tradycji. Historycy po raz pierwszy dowiedzieli się o ich istnieniu dopiero po powstaniu styczniowym.

Słowa Pańskie to największy i najważniejszy zbiór ezoterycznych tradycji żydowskiego mesjanizmu. Zawiera nauczanie Jakuba Józefa Franka spisywane na jego żądanie przez ostatnich siedem lat życia na wygnaniu w Brnie Morawskim i Offenbachu. Przedstawiają one w chaotyczny, częściowo zaszyfrowany sposób wiarę polskich mesjanistów z drugiej połowy XVIII w. oraz starsze tradycje sekciarskie żydów z południowo-wschodnich kresów Rzeczypospolitej. Są niezwykłym świadectwem pogranicza religijnego, językowego i kulturowego, a zarazem wielkim pomnikiem duchowości polskiej i żydowskiej.

Poniżej fragmenty książki: