Menu
- Aktualności
- Wydarzenia
- Oneg Szabat
- Zbiory
- Nauka
- Wystawy
- Edukacja
- Wydawnictwo
- Genealogia
- O Instytucie
- Księgarnia na Tłomackiem
- Czasopismo „Tłomackie 3/5"
- Kwartalnik Historii Żydów
Szlama Ber Winer /
Szlama Ber Winer urodził się w 1911 r. w Izbicy Kujawskiej, stamtąd też 5 stycznia 1942 r. został przez Niemców wywieziony do Chełmna. We wsi nazwanej przez Niemców Kulmhof am Ner i w położonym kilka kilometrów dalej Lesie Rzuchowskim został utworzony pierwszy stacjonarny ośrodek zagłady ludności żydowskiej. Obóz działał od 7 grudnia 1941 r. do 7 kwietnia 1943 r. oraz między czerwcem i lipcem 1944 r. Liczba ofiar obozu w Chełmnie jest nieznana, ale najprawdopodobniej zginęło tam około 200 tys. osób, głównie Żydów, ale też Polaków, Romów i jeńców radzieckich. [1]
W Chełmnie mordowano ludzi na masową skalę przy pomocy samochodowych gazów spalinowych. Przywiezionych do obozu nakłaniano do rozebrania się, a później pędzono do samochodów, z których nie mogli już uciec. Samochodami zawożono ich na polanę w Lesie Rzuchowskim, gdzie kierowano rurę wydechową auta do wnętrza samochodu tak, by po 15–20 minutach znajdujący się we wnętrzu samochodu ludzie się udusili. W ten sposób zginęli również najbliżsi Szlamy Bera Winera. W relacji spisanej po przybyciu do getta warszawskiego, wspomina:
Podczas obiadu doszła mnie smutna wiadomość, że moi kochani rodzice i mój brat leżą już w grobie. O pierwszej byliśmy znów przy robocie. Starałem się podejść bliżej do zmarłych, by po raz ostatni przyjrzeć się moim najbliższym. Oberwałem przy tym zmarzłą grudą ziemi od dobrodusznego Niemca z fajką, a „Bykowiec” do mnie strzelił. Nie wiem, czy nie chciał trafić, czy też nie udało mu się, dość, że ocalałem. Nie zważając na ból, pracowałem bardzo szybko, aby zapomnieć choć na chwilę o straszliwej stracie. Zostałem sam, osamotniony na świecie jak kołek. Z mojej rodziny, która liczyła sześćdziesiąt osób, jestem jedynym żyjącym. [2]
Szlama miał szansę uciec z obozu dlatego, że po przywiezieniu do Chełmna przydzielono go do komanda leśnego (Waldkommando), które zajmowało się chowaniem zwłok zamordowanych Żydów. Przetrzymywano ich w piwnicy dawnego pałacu, a po kilku dniach pełnienia funkcji grabarzy wiedzieli już, że także ich czeka śmierć i jedyną szansą na przeżycie jest ucieczka. W związku z tym 19 stycznia 1942 roku Szlama zdecydował się uciec — podczas transportu wyskoczył przez małe okienko w ciężarówce. Jak pisał później, jego celem nie było jedynie ratowanie własnego życia — chciał powiadomić świat o tym, co się dzieje w Chełmnie. Przez cały czas wzywałem Boga i rodziców, by mi pomogli ocalić naród żydowski. [3]
Jeszcze tego samego dnia trafił do rabina w Grabowie: Służąca (rabin jest wdowcem), o napuchniętych od płaczu oczach, przyniosła mi miskę z wodą. Zacząłem myć ręce. Rana prawej ręki odezwała się bólem. Gdy wieść rozeszła się po mieście, tłumy Żydów przyszły do rabina i ja im opowiadałem ze szczegółami o okrutnych zdarzeniach. Wszyscy płakali. Jadłem chleb z masłem, popijając herbatą, i odmówiłem modlitwę dziękczynną. [4]
Po dłuższej wędrówce dotarł do getta w Warszawie, gdzie otoczył go opieką sekretarz Oneg Szabat Hersz Wasser (pracownik Centralnej Komisji Uchodźców) i jego żona Bluma, która spisała w lutym 1942 roku szczegółową relację Szlamy dotyczącą masowej zagłady w samochodach-komorach gazowych Chełmna. W dokumentach Szlamek występuje pod fałszywym nazwiskiem Jakub Grojnowski.
W obawie przed policją Oneg Szabat wysłało go do Zamościa, gdzie przebywała jego krewna Fela Bajlerowa. Na początku kwietnia pisał do Hersza Wassera w pełnym aluzji liście, że na Lubelszczyźnie dokonuje się to samo, czego doświadczył w Chełmnie:
Od kuzyna z Lublina otrzymałem ukłony i od rodziny z Izbicy Lubelskiej również otrzymałem ukłony itd. Piszą mi, że cała rodzina znalazła się na cmentarzu, w taki sam sposób jak w Chełmnie. Proszę sobie przedstawić moją rozpacz, już nie mam siły do płaczu. Piszę już pewnie do Pana ostatni list i ja z pewnością też pójdę tam, dokąd poszli moi Rodzice, i w taki sam sposób. (...) Cmentarz jest w Bełżcu. Jest to ta sama śmierć co w Chełmnie. [5]
Po likwidacji zamojskiego getta 11 lub 12 kwietnia sam również trafił do obozu zagłady w Bełżcu. 24 kwietnia Abram Bajler, bratanek Szlamka, wysłał do Blumy i Hersza Wasserów list, w którym poinformował o śmierci matki i wujka Szlamka. [6]
Na podstawie relacji Szlamy Bera Winera (ale również innych źródeł, m.in. relacji Uszera Taube) grupa Oneg Szabat opracowała raport „Wypadki chełmińskie” z dnia 25 marca 1942 r. informujący o masowej zagładzie Żydów, który jeszcze w marcu został przekazany przedstawicielom AK.
Jak podkreślają Maria Ferenc Piotrowska i Franciszek Zakrzewski we wstępie do 22. tomu pełnej edycji Archiwum Ringelbluma Prasa getta warszawskiego: wiadomości z nasłuchu radiowego, wiadomości o ośrodku zagłady w Chełmnie docierają do Londynu na początku czerwca 1942 r. Pochodzą z listu kierownictwa Bundu z 11 maja 1942 r. dostarczonego tam przez Svena Norrmana, przedstawiciele szwedzkiej firmy w Warszawie. Część informacji Bund zapożyczył właśnie z raportu Oneg Szabat „Wypadki chełmińskie” i w tym sensie grupa Ringelbluma była pierwotnym źródłem części informacji przesłanych przez Bund w maju do Londynu. [8]
Relacja Szlamy Bera Winera i raport Oneg Szabat „Wypadki chełmińskie” zostały ukryte w pierwszej części Archiwum Ringelbluma. Hersz Wasser odnalazł je w ruinach getta warszawskiego 18 września 1946 r.
Przypisy:
[1] Przemysław Nowicki, Obóz zagłady w Chełmnie nad Nerem, https://sztetl.org.pl/pl/miejscowosci/c/469-chelmno-nad-nerem/116-miejsca-martyrologii/139763-oboz-z....
[2] Pełna edycja Archiwum Ringelbluma, tom 23, Ostatnim etapem przesiedlenia jest śmierć, opr. Ewa Wiatr, Barbara Engelking, Alina Skibińska, s. 107.
[3] Ibidem, s. 110.
[4] Ibidem, s.111.
[5] Pełna edycja Archiwum Ringelbluma, tom 1, Listy o Zagładzie, opr. Ruta Sakowska, s. 130–131.
[6] Ibidem, s. 134.
[7] Ibidem, s 113.
[8] Maria Ferenc Piotrowska, Franciszek Zakrzewski, Wstęp do: Pełna edycja Archiwum Ringelbluma, t. 22, Prasa z getta warszawskiego: wiadomości z nasłuchu radiowego, s. XXXVIII.
Publikacja jest częścią Programu Oneg Szabat powołanego przez Żydowski Instytut Historyczny im. E. Ringelbluma i Stowarzyszenie Żydowski Instytut Historyczny w Polsce. Program ma na celu upowszechnienie wiedzy o Podziemnym Archiwum Getta Warszawy, udostępnienie zachowanych w nim dokumentów oraz upamiętnienie członków grupy Oneg Szabat.
Projekt współfinansowany ze środków Taube Philantropies.
The project is generously supported by the Taube Philantropies.